klimat

Nowelizacja ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw oraz niektórych innych ustaw

Aktualności, Klimat, , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , Możliwość komentowania Nowelizacja ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw oraz niektórych innych ustaw została wyłączona

Na posiedzeniu, 8 lipca 2021 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw oraz niektórych innych ustaw. Jej celem jest dokonanie zmian w przepisach ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz. U. z 2021 r. poz. 133, 694 i 1093), przede wszystkim w zakresie Narodowego Celu Redukcyjnego (NCR) oraz objęcia Systemem monitorowania i kontrolowania jakości paliw wodoru wykorzystywanego do napędu pojazdów.

Zmiany wskazane powyżej, a także dodanie do zmienianej ustawy nowych regulacji, ma stanowić pełniejsze wdrożenie prawa unijnego, w szczególności:

  • dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/30/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. zmieniającej dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do specyfikacji benzyny i olejów napędowych oraz wprowadzającej mechanizm monitorowania i ograniczania emisji gazów cieplarnianych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 1999/32/WE odnoszącą się do specyfikacji paliw wykorzystywanych przez statki żeglugi śródlądowej oraz uchylająca dyrektywę 93/12/EWG (Dz. Urz. UE L 140 z 05.06.2009 str. 88, z późn. zm.),
  • dyrektywy Rady (UE) 2015/652 z dnia 20 kwietnia 2015 r. ustanawiającej metody obliczania i wymogi w zakresie sprawozdawczości zgodnie z dyrektywą 98/70/WE Parlamentu Europejskiego i Rady odnoszącą się do jakości benzyny i olejów napędowych (Dz. Urz. UE L 107 z 25.04.2015, str. 26, z późn. zm.),
  • dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/94/UE z dnia 22 października 2014 r. w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych (Dz. Urz. UE L 307 z 28.10.2014, str. 1, z późn. zm.).

Narodowy Cel Redukcyjny

Zgodnie z uzasadnieniem ustawy ma ona stanowić odpowiedź na postulaty podmiotów zobowiązanych do realizacji Narodowego Celu Redukcyjnego, kierowane do ministra właściwego ds. energii, zgodnie z którymi realizacja NCR w 2020 r. na wymaganym poziomie nie jest możliwa. Chodzi chociażby o zniesienie obowiązku wspólnej sprawozdawczości z realizacji NCR, wydłużenie terminu na składanie sprawozdań rocznych z realizacji NCR, doprecyzowanie przepisów dotyczących kar dla podmiotów wspólnie realizujących NCR.

W obowiązującym stanie prawnym NCR to minimalna wartość ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia paliw ciekłych, biopaliw ciekłych, gazu skroplonego (LPG), sprężonego gazu ziemnego (CNG), skroplonego gazu ziemnego (LNG) lub oleju do silników statków żeglugi śródlądowej stosowanych w transporcie oraz energii elektrycznej stosowanej w pojazdach samochodowych, w przeliczeniu na jednostkę energii. Przepisy ustawy dodają do powyższej definicji minimalną wartość ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w cyklu życia wodoru stosowanego w transporcie w przeliczeniu na jednostkę energii.

Nowelizacja wprowadza zmianę dotychczasowego sposobu określania wskaźnika emisji gazów cieplarnianych dla energii elektrycznej. Obecnie ma on wartość stałą. Nowela zakłada dodanie do zmienianej ustawy przepisu zobowiązującego ministra właściwego do spraw klimatu do określenia do 31 grudnia każdego roku wskaźnika emisji gazów cieplarnianych dla energii elektrycznej na następny rok kalendarzowy, uwzględniając dane zgromadzone przez Krajowy ośrodek bilansowania i zarządzania emisjami w Krajowej bazie o emisjach gazów cieplarnianych i innych substancji, jak również inne dostępne dane naukowe.

Istotną zmianą w omawianym zakresie jest także wprowadzenie możliwości realizacji NCR przy wykorzystaniu instrumentu w postaci opłaty zastępczej.

Wodór

Jednym z kluczowych elementów ustawy jest rozszerzenie dotychczasowej definicji paliwa o wodór, co w konsekwencji spowoduje, iż wszelkie zawarte w ustawie przepisy odnoszące się do paliw będą obejmować swym zakresem również wodór.

W nowelizacji zdefiniowano także pojęcie wodoru. Zgodnie z definicją wodór należy rozumieć jako wodór przeznaczony do napędu pojazdu wykorzystującego energię elektryczną wytworzoną z wodoru w zainstalowanych w nim ogniwach paliwowych.

Ustawodawca określił również obowiązki przedsiębiorcy wytwarzającego to paliwo, zobowiązując go m.in. do badania jakości wodoru w trakcie procesu jego wytwarzania, w sposób przepływowy (tj. bez potrzeby pobierania próbki wodoru i zatrzymywania procesu jego produkcji), co najmniej raz dziennie oraz dodatkowo co najmniej raz w miesiącu w akredytowanym laboratorium, przy czym laboratorium akredytowane nie musi spełniać wymogu niezależności od przedsiębiorcy.

Kolejny obowiązek przedsiębiorcy wytwarzającego wodór stanowić będzie posiadanie dokumentacji z obu ww. badań, na podstawie której przedsiębiorca wytwarzający wodór będzie zobowiązany do wystawienia certyfikatu jakości paliwa.

Nowelizacje przekazano Prezydentowi i Marszałkowi Senatu. Z wyjątkiem przepisów w niej wskazanych ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia jej ogłoszenia.

Autorka: Daria Pajdowska, Kancelaria Wawrzynowicz & Wspólnicy sp. k.

Nowa Strategia Unii Europejskiej w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu

Aktualności, Klimat, Orzecznictwo, , , , Możliwość komentowania Nowa Strategia Unii Europejskiej w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu została wyłączona

Dnia 24 lutego 2021 r. Komisja Europejska przyjęła nową Strategię Unii Europejskiej w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu [COM(2021) 82 final], w której nakreślono, jak przygotować się na nieuniknione skutki tej zmiany. Obecnie w wyniku coraz częstszych ekstremalnych zdarzeń pogodowych związanych z klimatem dochodzi do coraz większych strat gospodarczych. W Unii Europejskiej straty te już teraz szacuje się na średnio ponad 12 mld euro rocznie. Projekcje ekonomiczne pokazują z kolei, że w wyniku globalnego ocieplenia o 3°C w stosunku do poziomu sprzed epoki przemysłowej gospodarka Unii Europejskiej ponosiłaby straty w wysokości co najmniej 170 mld euro rocznie.

W związku z tym Komisja Europejska zapowiedziała nową, ambitniejszą Strategię Unii Europejskiej w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu w komunikacie w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu, w następstwie przeprowadzonej w 2018 r. oceny strategii z 2013 r. i otwartych konsultacji publicznych, trwających od maja do sierpnia 2020 r. Wniosek dotyczący Europejskiego prawa o klimacie stanowi podstawę do zwiększenia ambicji i spójności polityki w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu. Zobowiązuje on Unię Europejską i państwa członkowskie do czynienia stałych postępów na rzecz zwiększenia zdolności adaptacyjnych, wzmocnienia odporności i zmniejszenia podatności na zmianę klimatu. Przez Strategię Unii Europejskiej w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu dąży się do urzeczywistnienia wizji w pełni odpornej na zmiany klimatu Unii Europejskiej w 2050 r. W dokumencie podkreśla się, że przystosowywanie się do zmiany klimatu nie powinno być traktowane jako koszt, ale jako inwestycja.

Inteligentniejsze działania adaptacyjne

Komisja Europejska wychodzi z założenia, iż nasza wiedza na temat zmian klimatycznych jest nadal niepełna. Z tego względu Unia Europejska potrzebuje więcej danych dotyczących klimatu, pozwalających oszacować przyszłe straty ekonomiczne, zrozumieć konsekwencje zdrowotne zmian i dobrać odpowiednie środki adaptacyjne. Dzięki temu proces decyzyjny każdego gospodarstwa domowego, przedsiębiorstwa, banku czy miasta będzie mógł uwzględniać zmianę klimatu. Dialog między zarządzającymi a naukowcami ma być zapewniony m.in. przez Europejską Konferencję dot. Adaptacji do Zmian Klimatu. Poza tym Komisja Europejska stoi na stanowisku, iż kluczowe znaczenie dla osiągnięcia celów adaptacyjnych Europejskiego Zielonego Ładu ma transformacja cyfrowa. Pozwala ona na powszechną dostępność danych zebranych w ramach takich programów, jak np. Copernicus. W strategii wskazuje się też na nowe instrumenty Unii Europejskiej – Destination Earth i Digital Twin, dzięki którym dotychczasowa wiedza dotycząca działań adaptacyjnych może być cały czas poszerzana. Komisja Europejska planuje również zaktualizować i poszerzyć informacje udostępnione przez Climate-ADAPT, europejską platformę wiedzy o adaptacji.

W tym zakresie w strategii szczególnie podkreśla się rolę danych dotyczących ryzyka i strat związanych ze zmianą klimatu. Komisja zobowiązuje się zatem do wspomagania centralnego rejestru takich danych, pochodzących z sektora prywatnego i publicznego. Oprócz tego, planuje się, upoważniając do tego Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych, określenie najlepszego sposobu gromadzenia danych od ubezpieczycieli.

Systemowe działania adaptacyjne

Konieczność przystosowania się do zmiany klimatu ma wywołać reakcję systemową, wpłynąć na wszystkie sektory i poziomy zarządzania. Komisja Europejska wskazuje przy tym na trzy obszary priorytetowe: włączenie przystosowania do zmiany klimatu do polityki makrofiskalnej, rozwiązania adaptacyjne oparte na zasobach przyrody (opłacalne ekonomicznie oraz dostarczające korzyści natury ekologicznej) oraz lokalne działania adaptacyjne. W dokumencie podkreśla się, że strategie adaptacji na wszystkich poziomach powinny być efektywne oraz oparte na najnowszych badaniach i odkryciach naukowych. W tym zakresie kluczowa ma być współpraca transgraniczna, uwzględniająca obszary o wspólnych zagrożeniach klimatycznych. Komisja Europejska ma przy tym uaktualnić system monitoringu i raportowania działań adaptacyjnych, korzystając ze zharmonizowanych ram standardów i wskaźników.

Elementem działań systemowych Unii Europejskiej ma być przede wszystkim zwiększenie lokalnej odporności na zmianę klimatu. Już teraz intensyfikowana jest pomoc udzielana lokalnym społecznościom w ramach struktur unijnych i funduszów inwestycyjnych, np. Wspólnej Polityki Rolnej czy Programu LIFE. Oprócz tego Komisja Europejska planuje wspierać lokalne wykorzystywanie danych oraz cyfrowych i inteligentnych rozwiązań służących adaptacji – przy użyciu istniejących już instrumentów. Bezpośrednia pomoc w opracowywaniu oraz wdrażaniu planów i strategii ma być udzielana przez Porozumienie Burmistrzów na rzecz klimatu i energii. Strategia zakłada osiąganie celów w sposób zrównoważony, dlatego Unia Europejska będzie promować strategie dywersyfikacji gospodarczej, które mają umożliwiać pracownikom przekwalifikowanie się. Wsparcie w tym zakresie ma być zapewnione m. in. przez Europejski Program na rzecz Umiejętności.

Obecnie krajowe ramy budżetowe uwzględniają zmianę klimatu i klęski żywiołowe tylko do pewnego stopnia. Zważając na to, że zjawiska te mogą negatywnie wpłynąć na wzrost gospodarczy, budżety krajowe powinny brać pod uwagę środki finansujące zapobieganie ryzyku związanemu z klimatem i łagodzenie skutków zmiany klimatu. Uwzględnienie różnych scenariuszy klimatycznych w planach budżetowych ma pozwolić państwom członkowskim na długoterminowe ożywienie gospodarcze. W obrębie tych założeń Komisja Europejska planuje m.in. opracować sposoby pomiaru potencjalnego wpływu zagrożeń klimatycznych na finanse publiczne.

W strategii podkreślone zostały środowiskowe, społeczne i gospodarcze korzyści rozwiązań adaptacyjnych opartych na zasobach przyrody – inwestycje w te rozwiązania mają być opłacalne w perspektywie długoterminowej. Z tego względu Komisja Europejska zamierza zachęcić państwa członkowskie do stosowania tych rozwiązań i pomóc w ich wdrażaniu.

Szybsze działania adaptacyjne

Obecnie 30% łącznych wydatków z wieloletnich ram finansowych i instrumentu Next Generation EU ma być przeznaczone na projekty klimatyczne, przy czym priorytetowym obszarem jest tu przystosowanie się do zmiany klimatu. Biorąc pod uwagę zapotrzebowanie na inwestycje w zakresie przystosowania się do zmiany klimatu, istnieje luka inwestycyjna w budowie infrastruktury odpornej na zmianę klimatu. Komisja Europejska zwraca uwagę na to, że obecne działania nie skupiają się na rozwiązywaniu konkretnych problemów, np. przez poszerzanie terenów zielonych w celu ograniczenia skutków fal upałów. W dokumencie wskazano na implementację planowanej misji Horyzont Europa „Misja Adaptacja do zmian klimatu obejmująca społeczną transformację” jako na częściowe rozwiązanie przedstawionego wyżej problemu. W ramach misji będą testowane rozwiązania, za pomocą których można osiągnąć wizję odpornej na zmianę klimatu Unii Europejskiej.

W strategii podkreśla się, że budowa odpornej na zmianę klimatu infrastruktury jest opłacalna i pozwala zminimalizować negatywne skutki klęsk żywiołowych. Z tego względu Komisja Europejska planuje aktualizować wytyczne dotyczące przystosowania się do warunków klimatycznych dla dużych projektów infrastrukturalnych. W dokumencie poruszona też została kwestia konieczności przygotowania europejskich zasobów budowlanych do skutków zmiany klimatu.

Zwrócono również uwagę na to, że mimo coraz częściej pojawiających się ekstremalnych zdarzeń pogodowych, obecnie w Europie tylko 35% szkód gospodarczych związanych z klimatem jest ubezpieczona. Z tego względu Komisja Europejska zamierza promować ubezpieczenia na wypadek klęsk żywiołowych w państwach członkowskich. Działania te mają być wspomagane m.in. przez publikację wytycznych dla działań rządowych.

Intensyfikacja działań międzynarodowych

Wspieranie międzynarodowych działań na rzecz odporności na zmianę klimatu ma mieć zakres przekrojowy i obejmować takie obszary jak migracja, handel, rolnictwo czy bezpieczeństwo. Podstawą działań zewnętrznych będą Cele Zrównoważonego Rozwoju 2030 oraz Europejski Zielony Ład. Wsparcie oferowane krajom partnerskim obejmie nie tylko międzynarodowe finansowanie, ale np. oferowanie usług informacyjnych. Unia Europejska ma położyć szczególny nacisk na współpracę z państwami kontynentu afrykańskiego, małymi rozwijającymi się państwami wyspiarskimi (SIDS) oraz krajami najsłabiej rozwiniętymi (LDC). W toku tych działań Unia Europejska jest też otwarta na możliwość przejęcia nowych rozwiązań przez wzorowanie się na państwach partnerskich.

Autorzy: Julia Fischer, Tomasz Brzeziński, Wawrzynowicz & Wspólnicy sp. k.

Czysta planeta dla wszystkich i ubóstwo energetyczne

Aktualności, Klimat, , , Możliwość komentowania Czysta planeta dla wszystkich i ubóstwo energetyczne została wyłączona

Komisja Środowiska, Zmiany Klimatu i Energii (ENVE) Europejskiego Komitetu Regionów podczas 23. posiedzenia postawiła przed sobą nowe cele zawarte w projektach opinii „Czysta planeta dla wszystkich – Europejska długoterminowa wizja strategiczna dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej gospodarki” oraz „Wielopoziomowe sprawowanie rządów i współpraca międzysektorowa w walce z ubóstwem energetycznym”. Wśród najważniejszych znalazły się zniesienie ubóstwa klimatycznego w państwach i regionach oraz osiągnięcie globalnego stanu czystej planety.

W pierwszej kolejności członkowie przyjęli projekt opinii Komisji Środowiska, Zmiany Klimatu i Energii – Czysta planeta dla wszystkich – Europejska długoterminowa wizja strategiczna dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej gospodarki.

Opinię otwiera nakreślenie głównego celu przedsiębranej strategii, jakim jest utrzymanie globalnego ocieplenia na poziomie 1,50C powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej.  W związku z tym Komisja Europejska ma zaproponować ramy prawne dotyczące klimatu i energii, uwzględniając m.in. aspekty zdrowotne, środowiskowe, gospodarcze i społeczne. Podnosi się tu także konieczność ustanowienia wielopoziomowej platformy dialogu, jak również zapewnienia harmonizacji krajowych planów działania w dziedzinie energii i klimatu z planem paryskim oraz strategią na 2050 rok. Nieodzownym w realizacji przedmiotowej strategii wydaje się być także utworzenie europejskiego obserwatorium dla regionów i obywateli znajdujących się w trudnej sytuacji. Dzięki przeprowadzanym tam badaniom, z uwagi na swoistość obszarów europejskich, możliwe będzie dostosowanie strategii neutralności klimatycznej do każdego regionu.

W drodze do osiągnięcia neutralności klimatycznej bardzo istotną rolę odegrać mają organy publiczne, w tym lokalne. Ponad wszystkie stawiane przed nimi priorytety przedkłada się ten dotyczący uzyskania efektywności energetycznej przy jednoczesnym zachowaniu równości wszystkich osób wobec dostępu do usług energetycznych. Nadto ENVE stawia przed organami zadanie przyczynienia się do osiągnięcia 27 – procentowego udziału energii ze źródeł odnawialnych na szczeblu UE. Wśród przedstawionych zaleceń znajdują się także ustanowienie lokalnych społeczności energetycznych oraz wspieranie dekarbonizacji. Znacząca rola organów lokalnych i regionalnych zostaje podkreślona także we wdrażaniu zrównoważonej mobilności ludzi i towarów. Miałoby to nastąpić poprzez finansowanie i wpieranie przejścia na środki transportu nie-prywatnego na każdym szczeblu. Tym samym akcentuje się potrzebę dekarbonizacji transportu przez rozwój odpowiedniej infrastruktury oraz dostawę energii z ekologicznych i zdywersyfikowanych źródeł.

W kwestii osiągnięcia neutralności klimatycznej systemu gospodarczego podnosi się przede wszystkim konieczność wprowadzenia jednolitych kryteriów dotyczących utraty statusu, unieszkodliwiania i odzyskiwania odpadu oraz zmniejszenia emisji zanieczyszczeń. Nie można przy tym pominąć obligatoryjności zapewnienia w regionach przemysłu energochłonnego i infrastruktury energetycznej kompleksowej transformacji energetycznej wraz z ograniczaniem lub rekompensatą skutków społecznych i środowiskowych. Jednocześnie ENVE zaznacza, że przedmiotowa neutralność mogłaby zostać osiągnięta m.in. poprzez wdrożenie dyrektywy w sprawie emisji przemysłowych i dokumentów referencyjnych BAT dla każdego sektora produkcyjnego oraz systemów certyfikacji środowiskowej EMAS i ISO.

Celem aktualizacji unijnej strategii dotyczącej biogospodarki ENVE apeluje o wspieranie rozwoju systemów produkcji umożliwiających zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych. Kluczowa rola zostaje przypisana obszarom zieleni miejskiej i wiejskiej w walce ze zmianą klimatu. Komisja środowiska wzywa władze lokalne i regionalne do realizacji rozporządzeń związanych z redukcją i pochłanianiem gazów cieplarnianych wytwarzanych podczas użytkowania gruntów i lasów oraz wyznaczenia celów redukcji emisji do 2030 r. Podkreślona zostaje kompetencja miast i regionów do gromadzenia danych koniecznych do inwentaryzacji emisji gazów cieplarnianych (obszary wskazane w rozporządzeniach LULUCF i ESR). Wskazuje się potrzebę ciągłego rozwoju technik i technologii służących m.in. całkowitemu odzyskiwaniu masy i energii oraz rekompensaty emisji dwutlenku węgla przez naturalne systemy ekologiczne przy użyciu technik odpowiednich (np. CCS).

Dla osiągnięcia neutralności klimatycznej niezbędne pozostaje przyjęcie planu działań na rzecz finansowania zrównoważonego rozwoju, opublikowanego przez Komisję w 2018 roku. Postuluje się zwiększenie wydatków UE na rzecz klimatu do co najmniej 30 % poprzez wdrożenie zobowiązań podjętych w ramach porozumienia paryskiego – m.in. długoterminowe finansowanie przez rządy państwowe. Za nieodzowne uznano sformułowanie jasnych i jednolitych przepisów dotyczących zamówień publicznych i procedur prawnych, a mających na celu pobudzenie inwestycji Nadto ENVE wykazuje chęć otwarcia się na inwestorów prywatnych w osiąganiu wspólnych celów dotyczących klimatu i zrównoważenia środowiskowego oraz przyjmuje utworzenie funduszu na rzecz innowacji.

W podsumowaniu opinii stwierdzono, iż realizacja 17 celów zrównoważonego rozwoju oraz porozumienia paryskiego powinna nastąpić we współpracy z organami lokalnymi i regionalnymi. Wystąpiono również z wnioskiem o przyznanie jednemu z przedstawicieli Komitetu Regionów roli obserwatora we wszystkich pracach przygotowawczych organów UNFCCC – by mieć pewność, że potrzeby organów lokalnych i regionalnych zostaną uwzględnione.

Na tym samym posiedzeniu Europejski Komitet Regionów przyjął również projekt drugiej opinii, dotyczącej Wielopoziomowego sprawowania rządów i współpracy międzysektorowej w walce z ubóstwem energetycznym.

Tytułem wstępu ENVE podaje, iż koniecznym jest wzięcie pod uwagę skutków społecznych w procesie kształtowania polityki w dziedzinie energii i klimatu, teraz i w przyszłości. Komitet Regionów zauważa zadowalające zahamowanie rozwoju zjawiska ubóstwa energetycznego. Jednak w dalszym ciągu podkreśla on konieczność dostosowania zbioru przepisów regulujących kwestię czystej energii do sytuacji poszczególnych regionów oraz przyjęcie globalnego, przekrojowego podejścia.

W opinii przytoczona została definicja ubóstwa energetycznego przyjęta w ramach Porozumienia Burmistrzów w sprawie Klimatu i Energii – jest to sytuacja, w której gospodarstwo domowe lub osoba nie ma możliwości uzyskania podstawowych usług energetycznych zapewniających godny poziom życia ze względu na połączenie niskiego dochodu, wysokich wydatków na energię i niskiej efektywności energetycznej mieszkań.

W ramach zwalczania ubóstwa energetycznego zasadniczym jest uwzględnienie różnych aspektów społecznych, technicznych, ekonomicznych i budżetowych składających się na konkretną sytuację osoby dotkniętej. Globalne podejście powinno realizować się także w działaniach zarówno na szczeblu lokalnym, jak i europejskim poprzez wymianę doświadczeń.

W kwestii konkretnych działań ku zniesieniu ubóstwa energetycznego na pierwszym miejscu stawia się zagwarantowanie dostępu do energii. W związku z tym zadanie jakie stoi przed instytucjami UE to zadbanie o zagwarantowanie prawa do energii po przystępnej cenie, w tym ustanowienie moratorium na przerywanie lub zawieszenie świadczenia usług publicznych z powodu zalegania z płatnością. Komisja zamierza w ten sposób przeciwdziałać sytuacji, w której gospodarstwa domowe zostają pozbawione podstawowych dostaw ciepła lub chłodzenia w gospodarstwach domowych Ponadto istotnym celem pozostaje też zapewnienie darmowego i niezależnego doradztwa dla ludności w dziedzinie energii ze strony samorządów terytorialnych.

Zaakcentowana została, tak jak i w pierwszej opinii, wyjątkowa pozycja władz lokalnych i regionalnych jako odgrywających główną rolę w walce z ubóstwem energetycznym. Stwierdzono również, że jednym z głównych zadań powyższych władz, oprócz wdrożenia globalnego podejścia, jest poprawa efektywności energetycznej budynków – nie tylko mieszkań socjalnych. W przedmiotowej opinii wykazuje się potrzebę remontowania corocznie 3 % budynków należących do rządów centralnych państw członkowskich celem poprawy ich efektywności energetycznej. Sprawozdawczyni stwierdza, że władzom lokalnym i regionalnym państw członkowskich zalecono zdefiniowanie minimalnych norm charakterystyki energetycznej dla budynków publicznych oraz dla lokatorskich budynków mieszkalnych, niezależnie od osoby właściciela.

ENVE przypomniała, iż Porozumienie Burmistrzów w sprawie Klimatu i Energii uznało kwestię ubóstwa energetycznego za trzeci filar swej działalności, stając się w ten sposób siłą napędową dla utrzymania tej problematyki jako przedmiotu zainteresowania i dla poszukiwania rozwiązań.

Komitet Regionów akcentując znaczenie dokładnego zdefiniowania i zmierzenia zjawiska ubóstwa energetycznego dla planowania i wdrożenia odpowiednich rozwiązań z zakresu polityki publicznej zaznacza, że przewidziany okres istnienia Obserwatorium Ubóstwa Energetycznego wdrożonego przez Komisję Europejską dobiega końca. Apeluje jednocześnie, by KE zastanowiła się nad przedłużeniem jego działalności wraz z poszerzeniem zadań przed niego stawianych.

Autor: Barbara Wojciechowska, Wawrzynowicz i Wspólnicy sp.k.