WIĘKSZY UDZIAŁ CZYNNIKA SPOŁECZNEGO
12 maja 2021 r. weszła w życie ustawa z dnia 30 marca 2021 r. o zmianie ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r., poz. 784). Jej głównym celem jest dostosowanie polskiego prawa do przepisów unijnych, tj. art. 11 ust. 1 i 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (dyrektywy EIA). Nowelizacja wprowadza przepisy zapewniające tzw. „zainteresowanej społeczności”, czyli organizacjom ekologicznym oraz stronom postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (decyzji środowiskowych), możliwość kontynuacji ich udziału lub włączenia się do procesu inwestycyjnego w zakresie, w jakim dotyczy on ustalania środowiskowych uwarunkowań dla przedsięwzięć określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 września 2019 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2019 r. poz. 1839), dla których przeprowadzano ocenę oddziaływania na środowisko.
ZMIANY W POSTĘPOWANIU O WYDANIE DECYZJI ŚRODOWISKOWEJ
Nowelizacja wprowadza do ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku) przepis przyznający stronie postępowania możliwość wnioskowania o wstrzymanie natychmiastowej wykonalności decyzji środowiskowej. Ponadto na postanowienie o odmowie w tym zakresie może zostać złożone zażalenie, wraz z prawem do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
Kolejno, w ustawie zawarto rozwiązania uprawniające sądy administracyjne do stosowania środków tymczasowych w stosunku do ostatecznych decyzji środowiskowych. Chodzi przede wszystkim o dodanie szczególnej przesłanki w stosunku do tych określonych w art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). W obecnym stanie prawnym, w sytuacji wnioskowania przez skarżących do sądu administracyjnego o wstrzymanie wykonania decyzji środowiskowej, sądy odmawiają z przyczyn formalnych. Art. 61 § 3 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi dotyczy bowiem sytuacji, gdy zaskarżony akt wywołuje skutki materialnoprawne, natomiast skutków takich zasadniczo nie wywołuje decyzja środowiskowa, gdyż nie podlega wykonaniu w postępowaniu egzekucyjnym. Dzięki zmianie, „trudne do odwrócenia skutki”, o których mowa w art. 61 ust. 3, w tego typu postępowaniach należy rozumieć jako następstwa wynikające z podjęcia realizacji przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, dla którego wydano zaskarżoną decyzję.
Na skutek wstrzymania decyzji środowiskowej, organ administracyjny będzie zmuszony do zawieszenia postępowania w sprawie wydania zezwolenia na inwestycję. Z uwagi na doniosłe skutki, jakie może pociągać za sobą dla inwestorów wydanie postanowienia o wstrzymaniu wykonania decyzji środowiskowej, w przypadku zastosowania tego środka sąd powinien orzec w sprawie ze skargi na decyzję środowiskową w terminie 3 miesięcy od wydania postanowienia w tej sprawie. Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny ma 2-miesięczny termin do rozpoznania zażalenia na postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego w przedmiocie wstrzymania decyzji.
ZMIANY W POSTĘPOWANIACH ZEZWALAJĄCYCH NA REALIZACJĘ INWESTYCJI
Następną zmianą jest rozszerzenie możliwości weryfikacji zezwoleń na inwestycję w zakresie ich zgodności z uprzednio wydaną decyzją środowiskową. Organizacji powołującej się na swoje cele statutowe, jeżeli prowadzi działalność statutową w zakresie ochrony środowiska lub ochrony przyrody przez minimum 12 miesięcy przed dniem wszczęcia postępowania w sprawie zezwolenia na inwestycję, także w przypadku gdy nie brała ona udziału w postępowaniu prowadzonym przez organ pierwszej instancji służy prawo do wniesienia odwołania od zezwolenia na inwestycję, poprzedzonego decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach wydaną w postępowaniu wymagającym udziału społeczeństwa. Identyczne uprawnienie przysługuje stronie postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Zaskarżenie możliwe jest jednak tylko w takim zakresie w jakim zezwolenie na inwestycję jest niezgodne z decyzją środowiskową lub nie uwzględnia jej postanowień. Co jednak istotne, egzekucja tego uprawnienia możliwa jest jedynie do decyzji zezwalających na realizację przedsięwzięcia, o których mowa w art. 72 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku. Ustawa nie przewiduje możliwości zaskarżania decyzji lokalizacyjnych.
Nowelizacja wprowadza także istotną modyfikację w zakresie informowania o rozstrzygnięciach w postępowaniach inwestycyjnych. Niezwłocznie po wydaniu zezwolenia dotyczącego przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, właściwy organ podaje do publicznej wiadomości informacje o wydanej decyzji i o możliwościach zapoznania się z jej treścią oraz z dokumentacją sprawy, a także udostępnia na okres 14 dni w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej obsługującego go urzędu treść tej decyzji. W informacji wskazuje się dzień udostępnienia treści decyzji. Te same zasady znajdują zastosowanie po przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko także do decyzji środowiskowych.
ZŁAGODZENIE PRZEPISÓW SPECUSTAW
Wreszcie należy wskazać na zmiany, jakie zachodzą w ustawach inwestycyjnych zawierających szczególne rozwiązania stosowane w postępowaniach o wydanie zezwoleń inwestycyjnych. Zmiany te mają przede wszystkim na celu określenie relacji poszczególnych ustaw z ustawą o udostępnieniu informacji o środowisku i wykluczenie wątpliwości w stosowaniu omówionych wyżej przepisów określających zasady wydawania zezwoleń inwestycyjnych. Ponadto nowelizacja nakierowana jest na wprowadzenie do specustaw istotnych zmian natury procesowej. Chodzi zwłaszcza o przepisy stanowiące lex specialis względem ogólnych norm postępowania administracyjno-sądowego. W rezultacie zmniejszone zostają ograniczenia zawartych w specustawach przepisów dotyczących zakresu kontroli sądowo-administracyjnej i uprawnień do uchylenia tych decyzji lub stwierdzenia ich nieważności, a także możliwości stosowania środków tymczasowych.
Przykładowo po nowelizacji w ustawie z dnia 24 kwietnia 2009 r. o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu wprowadza się przepis, zgodnie z którym nie stwierdza się nieważności ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę inwestycji w zakresie terminalu, jeżeli wniosek o stwierdzenie nieważności tej decyzji został złożony po upływie 60 dni od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna, a inwestor rozpoczął budowę. Przepisu tego nie stosuje się jednak w przypadku niezgodności decyzji o pozwoleniu na budowę inwestycji w zakresie terminalu m.in. z decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach.
PRZEPISY PRZEJŚCIOWE
Przepisy przejściowe przewidują, że wprowadzone regulacje dotyczyć będą także – co do zasady – postępowań administracyjnych i sądowoadministracyjnych, które zostały wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej. Nowe regulacje umożliwiają również skarżenie zezwoleń wydanych przed dniem wejścia w życie nowelizacji, które nie stały się ostateczne lub prawomocne.
Autor: Marcel Krzanowski, Kancelaria Wawrzynowicz & Wspólnicy sp. k.