energia wiatru

Lokalizacja farm wiatrowych – stan obecny i perspektywy zmian

Aktualności, Elektroenergetyka, Energetyka, energia elektryczna, Klimat, OZE, Samorządy, Środowisko, , , , Możliwość komentowania Lokalizacja farm wiatrowych – stan obecny i perspektywy zmian została wyłączona

Od wielu lat trwa publiczna dyskusja o tym, jak rozmieszczać nowe jednostki wytwórcze elektroenergetyki wiatrowej. Obowiązująca obecnie ustawa z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 724 z późn. zm., „Ustawa o inwestycjach”) w art. 4 zawiera najważniejsze przepisy pozwalające na określenie minimalnej odległości inwestycji wiatrowej od budynków mieszkalnych. Uczestnicy debaty są podzieleni – część z nich uważa te rozwiązania za niwelujące negatywne skutki sąsiedztwa turbin wiatrowych, inni podnoszą, że aktualne zasady istotnie ograniczają realne przyrost nowych mocy. W dzisiejszym artykule przedstawimy, jak kształtował się stan prawny w tym zakresie oraz postaramy się określać, jakich modyfikacji ustawowych można się spodziewać w najbliższym czasie.

Zasada 10H i jej modyfikacje

Ustawa o inwestycjach wprowadziła dla wielu kontrowersyjną tzw. zasadę 10H. Zgodnie z nią minimalna odległość, w jakiej mogłyby powstawać nowe elektrownie od budynków mieszkalnych lub budynków z funkcją mieszaną, w którą wchodzi także funkcja mieszkalna (oraz minimalna odległość, w jakiej mogłyby powstać takie budynki od już istniejących elektrowni), musiałaby być równa lub większa od dziesięciokrotności wysokości samej elektrowni wiatrowej mierzonej od poziomu gruntu do najwyższego punktu budowli, wliczając elementy techniczne, w szczególności wirnik wraz z łopatami tj. całkowitej wysokości elektrowni wiatrowej. Taka odległość wymagana była nie tylko przy budynkach mieszkalnych lub budynku o funkcji mieszanej z funkcją mieszkaniową, ale także od form ochrony przyrody czy leśnych kompleksów promocyjnych. Ograniczenie to przełożyło się na spowolnienie przyrostu mocy zainstalowanych w elektrowniach wiatrowych. Z danych opublikowanych przez Urząd Regulacji Energetyki wynika, że od 2010 r. do 2016 r. moc zainstalowana jednostek wykorzystujących wiatr wzrosła z ok. 1,2 tys. MW do ok. 5,8 tys. MW, czyli o ok. 4,6 tys. MW, podczas gdy w okresie od 2016 r. do 2022 r. wzrost ten nastąpił z ok. 5,8 tys. MW do ok. 8,3 tys. MW, a zatem o ok. 2,5 tys. MW.

Przepisy artykułu 4 Ustawy o inwestycjach zostały zmienione przez art. 1 pkt 6 lit. a ustawy z dnia 9 marca 2023 r. o zmianie ustawy o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 553, „Nowelizacja”). Podstawowe założenia Nowelizacji opisaliśmy jeszcze przed jej przyjęciem, na etapie prac rządowych.

W wyniku wejścia w życie Nowelizacji zasada 10H została wprawdzie utrzymana, ale jednocześnie wprowadzono wyłączenie, zgodnie z którym przez przyjęcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w gminie możliwe jest określenie innej odległości niż ta wynikająca z zasady 10H, jednak nie mniejszej niż 700 m (pierwotnie ten ostatni wymóg odległościowy miał wynosić 500 metrów, ale w toku prac sejmowych został zmodyfikowany).

W przypadku lokalizowania lub budowy budynku mieszkalnego albo budynku o funkcji mieszanej, na podstawie decyzji o warunkach zabudowy albo decyzji o lokalizacji inwestycji na cele publiczne, albo lokalizowania takiego budynku na podstawie planu miejscowego odległość tego budynku od elektrowni wiatrowej także powinna wynosić nie mniej niż 700 m. Nowelizacja wprowadziła też nowe przepisy określające minimalną odległość elektrowni wiatrowych od sieci najwyższych napięć (powinna być równa lub większa od trzykrotności średnicy wirnika wraz z łopatami albo równa lub większa od dwukrotności całkowitej wysokości elektrowni wiatrowej, w zależności od tego, która z tych wartości jest większa), a także zakaz lokowania elektrowni na terenach parków narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych i obszarów Natura 2000. Pełne zastosowanie zasady 10H zostało zachowane w przypadku parków narodowych, a w przypadku rezerwatów przyrody limit wynosi 500 m.

Propozycje zmian przedstawione w projekcie poselskim

Problem określania zasad lokalizacji i budowy elektrowni wiatrowych powrócił pod koniec 2023 r. za sprawą zmian zaproponowanych w poselskim projekcie ustawy o zmianie ustaw w celu wsparcia odbiorców energii elektrycznej, paliw gazowych i ciepła oraz niektórych innych ustaw („Projekt”), który wpłynął do Sejmu 28 listopada 2023 r. Z uwagi na obszerność zaproponowanych zmian przedstawimy wyłącznie te propozycje, które dotyczą reguł rozmieszczania nowych turbin wiatrowych.

W art. 5 Projektu zaproponowano zmiany w zakresie Ustawy o inwestycjach m.in. wprowadzając możliwość ustalenia lokalizacji na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zintegrowanego planu inwestycyjnego lub też uchwały o ustaleniu lokalizacji inwestycji. Ta ostatnia byłaby całkowicie nowym, wprowadzonym przez Projekt pomysłem, a z chwilą wejścia w życie, stawałaby się szczególną formą planu miejscowego, a więc także aktem prawa miejscowego. Przed podjęciem uchwały o ustaleniu lokalizacji inwestycji inwestor byłby obowiązany uzyskać decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, która stanowiłaby podstawę oceny oddziaływania przedsięwzięcia obejmującego elektrownię wiatrową na środowisko, w tym w zakresie hałasu.

Główną zmianą zaproponowaną przez Projekt była sprawa minimalnej odległości ustalonej przez art. 4 Ustawy o inwestycjach. W proponowanym brzmieniu ustalenie lokalizacji inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej, miałoby następować z uwzględnieniem, że odległość tej elektrowni wiatrowej od terenu podlegającego ochronie akustycznej jest równa lub większa od odległości określonej w załącznikach nr 1-2 do Ustawy o inwestycjach po zmianach, odpowiednio dla danego rodzaju terenu podlegającego ochronie akustycznej, zależnej od maksymalnego emitowanego hałasu elektrowni wiatrowej. Warto podkreślić, że teren podlegający ochronie akustycznej byłby nowym pojęciem, którego definicja wskazuje na tereny dla których zostały ustalone dopuszczalne poziomy hałasu w drodze rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 112).

Nowym pojęciem proponowanym w Projekcie była również modernizacja rozumiana jako proces inwestycyjny dotyczący oddanej do użytkowania elektrowni wiatrowej lub zespołu elektrowni wiatrowych, dla których uzyskano decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach, prowadzący co najmniej do zwiększenia wielkości mocy zainstalowanej, w szczególności poprzez wymianę elementów technicznych. Wyłączenie od wymogu zachowania minimalnej odległości wynikającej z art. 4 ust. 1 Ustawy o inwestycjach zostało przewidziane dla przypadków modernizacji elektrowni wiatrowej lub zespołu elektrowni wiatrowych dokonywanej przy zachowaniu dotychczasowej lokalizacji poszczególnych elektrowni wiatrowych, przy braku zwiększenia ich liczby oraz niepowodującej zwiększenia oddziaływania na środowisko w stosunku do zakresu określonego w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wydanej dla zrealizowanego już przedsięwzięcia, którego modernizację planuje inwestor, pod warunkiem, że w wyniku modernizacji nie zostaną przekroczone normy poziomu hałasu określone w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2556 z późn. zm.). Ponadto kolejną z różnic byłoby uchylenie art. 4a obowiązującej Ustawy o inwestycjach dotyczącego odległości od linii przesyłowych. Warto także podkreślić, że w przypadku odległości od parku narodowego lub rezerwatu przyrody Projekt przewidywał zmniejszenie odległości z zasady 10H oraz 500 m do nie mniej niż 300 m dla obydwu przypadków.

Jak już wspomniano wcześniej w załącznikach nr 1 i 2 miałyby zostać zamieszczone wyrażone w metrach dopuszczalne odległości lokalizacji elektrowni wiatrowych od poszczególnych rodzajów terenów. Uzyskane po analizach akustycznych wyniki przedstawiono w tabelach, przy czym w załączniku 1 umieszczono zasięg hałasu odpowiadający izofonie 45 dBA zgodnie z normatywną ochroną dla rodzajów terenów: zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i zamieszkania zbiorowego, zabudowy zagrodowej, tereny rekreacyjno-wypoczynkowe, tereny mieszkaniowo-usługowe. W załączniku 2 umieszczono odpowiednio zasięg hałasu odpowiadający izofonie 40 dBA zgodnie z normatywną ochroną dla rodzajów terenów: tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, tereny zabudowy związanej ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, tereny domów opieki społecznej, tereny szpitali, strefa ochronna „A” uzdrowiska.

Najczęściej komentowaną propozycją zmian była jednak projektowana modyfikacja przepisu art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 344 z późn. zm.), polegająca na dodaniu do katalogu celów publicznych budowy, przebudowy i utrzymania instalacji odnawialnego źródła energii w rozumieniu ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1436 z późn. zm.) o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 1 MW, w szczególności elektrowni wiatrowej wraz z inwestycją towarzyszącą w rozumieniu Ustawy o inwestycjach. Takie posunięcie mogłoby pozwolić na dokonanie wywłaszczenia na rzecz Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli ten cel nie mógłby zostać zrealizowany w inny sposób niż przez pozbawienie albo ograniczenie praw do nieruchomości, a prawa te nie mogą być nabyte w drodze umowy. Propozycje te wywołały kontrowersje i ożywioną dyskusję w toku prac sejmowych, w wyniku której ostatecznie z Projektu usunięto kontrowersyjne zapisy dotyczące lokalizacji lądowych farm wiatrowych a projektodawcy zdecydowali się na przedstawienie propozycji w tym zakresie w osobnym projekcie ustawy.

Co przyniesie przyszłość?

Sądząc po wypowiedziach posłów związanych z kontrowersyjnymi zmianami ujętymi w Projekcie, najpewniej nowe propozycje legislacyjne dotyczące zmiany zasad lokalizacji elektrowni wiatrowych trafią do Sejmu w odpowiednio zmodyfikowanej formie. Jeszcze przed przyjęciem ustawy z dnia 7 grudnia 2023 r. o zmianie ustaw w celu wsparcia odbiorców energii elektrycznej, paliw gazowych i ciepła zapowiadali, że propozycje zostaną szerzej skonsultowane i poddane ponownej ocenie. Można jednak spodziewać się, że rząd będzie dążył do zmian, które przełożą się na szybszy wzrost mocy zainstalowanych w elektrowniach wiatrowych niż miało to miejsce od momentu wejścia w życie Ustawy o inwestycjach.

Jak pisaliśmy w ostatnim artykule, projektodawcy dali do zrozumienia, że ich celem jest stopniowe odchodzenie od rozwiązań interwencyjnych w zakresie cen energii, czego elementem ma być także stworzenie rozwiązań pozwalających na dalszy rozwój odnawialnych źródeł energii. Towarzyszyć temu ma przywrócenie obliga giełdowego dla energii elektrycznej, które także było częścią pierwotnego Projektu. Na ten moment do Sejmu nie wpłynął żaden projekt dotyczący zmian zasad lokalizacji elektrowni wiatrowych. O nowościach w tym zakresie nie można także mówić w kontekście wykazu prac legislacyjnych i programowych Rady Ministrów oraz wykazu prac legislacyjnych Ministra Klimatu i Środowiska. Na razie pozostaje zatem czekać.

Autorzy: r.pr. Tomasz Brzeziński, Aleksandra Walczak, Marcel Krzanowski, Wawrzynowicz & Wspólnicy sp. k.

Rada Ministrów przyjęła nowelizację ustawy o OZE

Aktualności, Energetyka, OZE, , , , , , , , , , , , , , , , Możliwość komentowania Rada Ministrów przyjęła nowelizację ustawy o OZE została wyłączona

W dniu 25 czerwca 2019 r. została przyjęta przez Radę Ministrów nowelizacja ustawy o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (projekt z dnia 04.06.2019, dalej: „Nowelizacja”, „Projekt”), która została przygotowana przez Ministerstwo Energii. Nowelizacja zapewnienie stałego dostępu odbiorców końcowych do energii, przy jednoczesnym utrzymaniu się cen energii na możliwie niskim poziomie. Co istotne, Nowelizacja ma również docelowo umożliwić przeprowadzenie aukcji na zakup energii elektrycznej z OZE, która jest przedmiotem sprzedaży w aukcjach w 2019 r., poprzez wskazanie jej maksymalnych wartości i ilości w przepisach przejściowych.

Projekt jednocześnie umożliwia realizację celów Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych.

I.

W Projekcie dokonano ujednolicenia siatki pojęciowej wskazującej, jakie podmioty należy traktować jako prosumentów energii odnawialnej, którzy są odbiorcami końcowymi i jednocześnie wytwarzają energię elektryczną na własny użytek. Nowelizacja przewiduje poszerzenie katalogu odbiorców końcowych objętych ww. pojęciem, m. in.: o przedsiębiorców, dla których wytwarzanie energii elektrycznej jako prosumentów energii odnawialnej nie stanowi ich przeważającej działalności gospodarczej regulowanej przepisami wydanymi na podstawie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. z 2019 poz. 649 i 730).

II. Rozliczenia w ramach instrumentu „opustu”

Projekt przewiduje kontynuację realizacji podstawowego instrumentu wsparcia prosumentów energii odnawialnej oraz doprecyzowuje obciążenia regulacyjne oraz faktyczne, które wpływają negatywnie na wykorzystywanie ww. instrumentu. W Nowelizacji przewidziano, iż z instrumentu „opustów” będą mogli skorzystać przedsiębiorcy posiadający status prosumentów energii odnawialnej przy zachowaniu możliwości częściowego magazynowania wprowadzonych nadwyżek energii elektrycznej przy zastosowaniu określonego sposobu rozliczeń ze sprzedawcą energii.

Sprzedawca będzie mógł dokonać rozliczenia w dwojaki sposób w zależności od mocy zainstalowanej elektrycznej mikroinstalacji. I tak, rozliczenia ilości energii elektrycznej wprowadzanej do sieci wobec ilości energii elektrycznej pobranej z tej sieci w celu jej zużycia na potrzeby własne:

  • przez prosumenta energii odnawialnej wytwarzającego energię elektryczną w mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 10 kW, w stosunku ilościowym 1 do 0,7;
  • przez prosumenta energii odnawialnej wytwarzającego energię elektryczną w mikroinstalacji o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 10 kW, w stosunku ilościowym 1 do 0,8.

Nadwyżka, która pozostanie natomiast w dyspozycji sprzedawcy, ma stanowić pokrycie kosztów związanych z dokonywaniem rozliczeń. W Projekcie doprecyzowano również, że nadwyżka z danego okresu rozliczeniowego zgromadzona przez prosumenta przechodzi na kolejne okresy.

Ponadto, w celu realizacji rozliczenia w ramach tzw. „opustu”, do obowiązku stosowania umów kompleksowych wprowadzono dodatkowy wymóg zawarcia odpowiednich umów między OSD a wybranymi prosumentami energii z OZE.

III. Zasady sprzedaży energii elektrycznej niewykorzystanej w mikroinstalacjach

W Nowelizacji pozostawiono obowiązek dokonywania zakupu energii elektrycznej w mikroinstalacji przez sprzedawcę, jednak dodatkowo zaproponowano rozwiązanie, które umożliwi sprzedaż tej energii wybranemu przez wytwórcę podmiotowi, tj. innemu aniżeli ww. sprzedawca. Zgodnie z projektowanym art. 41 ust. 1a, sprzedaż energii elektrycznej w omawianym zakresie będzie się odbywać na zasadach rynkowych.

Projekt przewiduje również alternatywę aktualizująca obowiązek sprzedawcy zobowiązanego do zakupu energii elektrycznej z mikroinstalacji po rynkowych cenach od wytwórcy wówczas, gdy wybrany na podstawie projektowanego art. 41 nie zgodzi się na zakup po tych cenach.

Ponadto, w Nowelizacji dodano nowy zapis zobowiązujący OSD do zawarcia z wybranym przez wytwórcę sprzedawcą energii w celu realizacji przez tego sprzedawcę zakupu energii elektrycznej.

IV. Doprecyzowane zasady przyłączania do sieci elektroenergetycznej mikroinstalacji

Zmiany zaproponowano również w zakresie zasad przyłączania do sieci elektroenergetycznej. Propozycje te związane są z koniecznością wprowadzenia zamkniętego katalogu elementów wchodzących w skład zgłoszenia. Powołano również delegację ustawową do ustalenia w rozporządzeniu szczegółowych zasad przyłączania mikroinstalacji do sieci.

V. Liberalizacja zasad budowy małych instalacji oraz mikroinstalacji oze

W Projekcie doprecyzowano zasady zwolnienia z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę robót budowlanych, które polegać będą na montażu urządzeń fotowoltaicznych o mocy zainstalowanej nie wyższej niż 50 kW. Ponadto, doprecyzowaniu uległy również zasady zagospodarowania przestrzennego. Obecnie obowiązująca zasada odnosząca się do planu zagospodarowania przestrzennego, umożliwiająca lokalizację budynków ma docelowo umożliwić również lokalizację mikroinstalacji wykorzystująca energię wiatru oraz fotowoltaikę.

W przepisach Nowelizacji zaproponowano również zaliczenie urządzeń wchodzących w skład instalacji OZE do kategorii urządzeń infrastruktury technicznej w rozumieniu art. 61 ust. 3 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945 t. j.).

Zgodnie z przewidywaniami Ministerstwa Energii, z uwagi na rosnące zainteresowanie społeczeństwa budową mikroinstalacji, w kolejnych latach rocznie będzie powstawać ok. 10 000 nowych mikroinstalacji, a łączna moc tych przyłączonych może wynieść ok. 250 MW.

VI. Zmiany w prawie budowlanym

Projekt przewiduje również zmiany w treści przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – prawo budowlane (Dz. U. z 2019 r. poz. 1186 t.j.). W treści art. 5 dotyczącego m. in. zasad projektowania i użytkowania obiektów budowlanych zaproponowano zmianę ust. 2a. poprzez zalecenie stosowania nie tylko urządzeń wykorzystujących energię elektrycznych z OZE, ale również wytwarzających ją.

Zmianie uległ też art. 29 ww. ustawy poprzez wyłączenie z obowiązku uzgadniania projektu budowlanego instalacji fotowoltaicznej (PV) o mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 10 kW i nie większej niż 50 kW pod kątem ochrony przeciwpożarowej.

VII. Zmiany w prawie energetycznym

Nowelizacja poszerza kompetencje Prezesa URE w zakresie rozstrzygania kwestii spornych, które są związane z obowiązkiem przedsiębiorstw energetycznych, które wykonują działalność gospodarczą w zakresie przesyłania i dystrybucji energii w sytuacji, gdy odmówią one dostosowania terminu dostarczenia po raz pierwszy energii elektrycznej do sieci.

Proponowane zmiany dotyczą również zasad w zakresie koncesjonowania. Zgodnie z nowym zapisem (art. 32 ust. 1a ustawy), koncesje na prowadzenie działalności polegającej na wytwarzaniu energii przez instalację OZE będą wydawane po raz pierwszy dla danej instalacji wówczas, gdy urządzenia wchodzące w skład tej instalacji, które miałyby służyć do wytwarzania energii lub zamontowane w czasie modernizacji spełniają określone ustawowo przesłanki.

VIII.  Elektrownie wiatrowe

Kluczowa zmiana dotyczy również przepisów ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 654 t.j.). Uściślono, że zapis art. 13 o wydłużeniu okresu, na wybudowane i uzyskanie pozwolenia na użytkowanie do 5 lat, zachowuje moc wówczas, gdy w ciągu 5 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy wydana zostanie decyzja o pozwoleniu na użytkowanie.

***

Ustawa ma wejść w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia z wyjątkami przewidzianymi w projektowanym art. 20.

Autor: Joanna Nowak, Wawrzynowicz i Wspólnicy sp. k.

Raport Urzędu Regulacji Energetyki dotyczący ilości energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach energii w małej instalacji w 2018 r.

Aktualności, Energetyka, OZE, , , , , Możliwość komentowania Raport Urzędu Regulacji Energetyki dotyczący ilości energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach energii w małej instalacji w 2018 r. została wyłączona

Dnia 10 maja Urząd Regulacji Energetyki opublikował raport dotyczący ilości energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach energii w małej instalacji w 2018 r.

Największy udział w wyprodukowanej energii przypisuje się hydroelektrowniom, które w 2018 r. wytworzyły ok. 110 000 MWh. Zaraz po nich plasuje się energia pochodząca z biogazu innego niż rolniczy – ok. 60 800 MWh. Duży udział w produkcji energii przypisuje się także energii pozyskanej z promieniowania słonecznego – ok. 27 500 MWh. W końcu, najmniej w 2018 r. wytworzono energii wiatrowej (10 000 MWh) oraz z biomasy (ok. 500 MWh).

Natomiast co do ilości energii elektrycznej sprzedanej sprzedawcy zobowiązanemu największym zainteresowaniem cieszy się ponownie hydroenergia: na 110 000 MWh wytworzonych aż 100 000 MWh zostało sprzedanych sprzedawcy zobowiązanemu i wprowadzonych do sieci dystrybucyjnej. Na zadowalającym poziomie utrzymuje się także zainteresowanie energią gazu, energią promieniowania słonecznego i  biomasą.

Porównując dane statystyczne na przestrzeni trzech lat (lata 2016, 2017, 2018), największy wzrost produkcji energii z małych instalacji nastąpił w energii pochodzącej z biomasy – z 0,061 MWh w 2016 r. do 500 MWh w 2018 r.. Zaraz za nią plasuje się energia wiatrowa. Znaczny postęp nastąpił także w dziedzinie produkcji energii promieniowania słonecznego. Najmniejszy wzrost nastąpił w sektorze hydroenergii.

Raport podaje także spis wytwórców powyższych energii pochodzącej z małych instalacji. Wśród nich wykonywanie swej działalności rozpoczęło: w obszarze biogazu 28 wytwórców, w ramach biomasy 1 wytwórca, w zakresie produkcji energii wiatru 29 wytwórców, 63 wytwórców korzysta z hydroenergii, a 101 z energii promieniowania słonecznego.

Łączna ilość energii elektrycznej pochodząca z małych instalacji, wytworzonej z OZE w:

  2018 r. 2017 r. 2016 r.
Hydroenergia ok. 110 000 MWh Ok. 106 000 MWh Ok. 90 400 MWh
Energia wiatru ok. 10 000 MWh Ok. 2 100 MWh Ok.  1 900 MWh
Energia promieniowania słonecznego ok. 27 500 MWh Ok. 7 700 MWh Ok.  6 000 MWh
Biogaz inny niż biogaz
rolniczy 		ok. 60 800 MWh Ok. 24 000 MWh Ok. 23 800 MWh
Biomasa ok. 500 MWh 174 MWh 0,061 MWh

Autor: Barbara Wojciechowska, Wawrzynowicz i Wspólnicy sp. k.